Kategoria: Wiedza

Pierwszą zamianą przewidzianą przez nowelizację jest zmiana dotycząca wartości przedmiotu sporu w sprawach rozstrzyganych przez sądy okręgowe.

Przed nowelizacją w art. 17 wskazywano między innymi, że do właściwości sądów okręgowych należą sprawy: o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych, oprócz spraw o alimenty, o naruszenie posiadania, o ustanowienie rozdzielności majątkowej między małżonkami, o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oraz spraw rozpoznawanych w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Od 1 lipca:

– do właściwości sądów okręgowych należą sprawy o prawa majątkowe, których wartość przewyższa sto tysięcy złotych,

– dodatkowo z wyłączeń usunięto sprawy o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym – które tym samym trafią do sądu okręgowego.

W wyroku z 11 maja 2023 r.  (sygn. akt P 12/18) Trybunał Konstytucyjny orzekł między innymi, iż:

art. 22 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2022 r. poz. 840) w zakresie, w jakim ogranicza prawo własności nieruchomości przez dopuszczenie ujęcia nieruchomości jako zabytku nieruchomego w gminnej ewidencji zabytków, bez zapewnienia właścicielowi gwarancji ochrony prawnej przed dokonaniem takiego ograniczenia, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyrok ten oznacza, że ustawodawca powinien zmodyfikować regulację dotyczącą, w szczególności trybu tworzenia gminnej ewidencji zabytków, tak aby dać właścicielom nieruchomości możliwość zakwestionowania wpisu do tej ewidencji.

W uzasadnieniu wskazano, że: „Włączenie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków powoduje istotne ograniczenia w szczególności w zakresie korzystania z prawa własności (ius utendi) wiążące się z obowiązkiem uzgadniania z wojewódzkim konserwatorem zabytków decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, decyzji o warunkach zabudowy, decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę oraz decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego (zob. ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [Dz. U z 2022 r. poz. 503, ze zm.] i ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane [Dz. U. z 2023 r. poz. 682, ze zm.]). (…)  art. 22 ust. 5 pkt 3 ustawy o ochronie zabytków, w rozumieniu nadanym wykładnią sądów, nie jest niezbędny do ochrony interesu publicznego, a jej efekty nie pozostają w dopuszczalnej proporcji do ciężarów nakładanych na właścicieli nieruchomości.

Osłabienie ochrony własności, przez wyłączenie udziału właściciela w postępowaniu skutkującym wpisem nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków, nie służy realizacji żadnych konstytucyjnie uzasadnionych wartości”.

Zapraszamy do zapoznania się z kolejnym wpisem autorstwa Partnera Kancelarii radcy prawnego Jakuba Stempskiego na temat zmian w kodeksie pracy, które mają wejść w życie w pierwszym kwartale 2023 r. a które dotyczą wszystkich pracowników, w tym również tych zaangażowanych w proces inwestycyjny.

Dłuższy urlop rodzicielski.

Obecnie obowiązujące przepisy uprawniają rodziców dziecka do urlopu rodzicielskiego
w wymiarze 32 tygodni w przypadku ciąży pojedynczej i 34 w przypadku ciąży mnogiej. Nowelizacja wydłuża okres urlopu rodzicielskiego odpowiednio do 41 i 43 tygodni. Dodatkowo 9 tygodni z tego będzie przysługiwać ojcu i matce oddzielnie a urlop będzie „nieprzenoszalny”, rodzic będzie musiał wykorzystać co najmniej tyle, w przypadku niewykorzystania a  drugi z rodziców nie będzie mógł ”przejąć” urlopu do wykorzystania zamiast niego. Ponadto zmieni się wysokość zasiłku macierzyńskiego i będzie wynosiła 70% podstawy wymiaru zasiłku, chyba że pracownica złoży wniosek w terminie 21 dni od dnia urodzenia dziecka, wówczas zasiłek wyniesie 81,5% podstawy wymiaru. Nowelizacja skraca czas na wykorzystanie urlopu ojcowskiego z obecnych 24 miesięcy od urodzenia dziecka do 12 miesięcy od urodzenia dziecka.

---

Zapraszamy do zapoznania się z kolejnym wpisem autorstwa Partnera Kancelarii radcy prawnego Jakuba Stempskiego na temat zmian w kodeksie pracy, które mają wejść w życie w pierwszym kwartale 2023 r. a które dotyczą wszystkich pracowników, w tym również tych zaangażowanych w proces inwestycyjny.

Bezpłatny urlop opiekuńczy.

Pracownik w nagłej sytuacji rodzinnej spowodowanej wypadkiem lub chorobą pracownikowi będzie przysługiwało zwolnienie z pracy na 2 dni lub 16 godzin w ciągu roku. Pracownikom zatrudnionym w niepełnym wymiarze czasu pracy będzie przysługiwała proporcjonalnie ustalona ilość tego urlopu. Wniosek pracownik będzie składał najpóźniej w dniu w którym będzie korzystał z tego urlopu. Pracownikowi w trakcie korzystania z urlopu z powodu siły wyższej będzie przysługiwało wynagrodzenie w postaci 50% normalnego wynagrodzenia.

Procedura legalizacji samowoli budowlanej składa się z kilku etapów. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie, czy zgłaszana nieruchomość stanowi samowolę budowlaną, organ nadzoru budowlanego, działając w szczególności w oparciu o treść przepisu art. 48 ust. 1 i 3 prawa budowlanego, wydaje stosowne rozstrzygnięcia.

Organ ten orzeka m.in. o wstrzymaniu wykonania robót budowlanych, informuje o możliwości złożenia wniosku o legalizacje samowoli budowlanej, a ponadto nakłada obowiązek zapłaty tak zwanej opłaty legalizacyjnej.

Ustalenie i wniesienie opłaty legalizacyjnej jest warunkiem legalizacji samowoli budowlanej, zaś jej nieuiszczenie powoduje obowiązek wydania przez organ nadzoru budowlanego decyzji o rozbiórce obiektu budowlanego.

Na wysokość opłaty legalizacyjnej wpływają różne czynniki, do których należą: kategoria obiektu budowlanego i przypisany jej współczynnik oraz współczynnik wielkości obiektu. Wartości dla poszczególnych kategorii obiektu zostały natomiast uregulowane w załączniku do ustawy. To zaś, który współczynnik zostanie wykorzystany w danej sprawie zależy od stanu faktycznego ustalonego i przyjętego przez organ prowadzący postępowanie. Wobec tego, to organ nadzoru budowlanego ustala, jak należy zakwalifikować dany obiekt, ustalić jego wielkość i na tej podstawie określić wysokość opłaty legalizacyjnej.

Jednak co się stanie, jeśli w toku postępowania organ błędnie ustalił stan faktyczny sprawy przypisując obiekt budowlany do niewłaściwej kategorii, bądź co prawda prawidłowo ustalił stan faktyczny, ale w postanowieniu ustalającym wysokość opłaty legalizacyjnej zastosował błędne współczynniki? A co jeżeli zrobił to prawidłowo, ale z innych względów chciałby zmienić opłatę legalizacyjną? Czy w takim przypadku organ może, opierając się na treści przepisu art. 113 § 1 ustawy  z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2021, poz. 735  z pózn. zm. – dalej k.p.a.), zmienić wysokość opłaty w trybie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej?

 W jednej z prowadzonych przez nas spraw Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego próbował zmienić właśnie treść postanowienia, informującego o sposobie wyliczenia opłaty legalizacyjnej.

Dlaczego nie mógł tego zrobić opierając się na treści art. 113 § 1 k.p.a.?

.

W treści zażalenia przedstawiona została argumentacja wskazująca na niezasadność powyższego orzeczenia, m.in. z uwagi na fakt, iż zmiana, której dokonał organ nadzoru nie mogła zostać zakwalifikowana jako mająca charakter sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej. Zmiana ta stanowiła zmianę merytoryczną rozstrzygnięcia i odnosiła się do ustalenia elementu stanu faktycznego sprawy w postaci ustalenia przeznaczenia części budynku podlegającej legalizacji. Ustalenia te miały z kolei wpływ na składowe decydujące o sposobie wyliczenia opłaty legalizacyjnej – co stawiało strony postępowania w odmiennej sytuacji prawnej.

Orzecznictwo sądowe pojęciom: „błędy pisarskie i rachunkowe” oraz „inne oczywiste omyłki” nadaje określone znaczenie. Przez błąd rachunkowy rozumie bowiem omyłkę w wykonaniu działania matematycznego, np. dodawania lub dzielenia, zaś przez błąd pisarski widoczne wbrew zamierzeniu organu niewłaściwe użycie wyrazu, mylną pisownie albo widoczne nie zamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów (tak NSA m. in w wyroku z dnia 10 lutego 1994 r., sygn. akt SA/Kr 723/93 – ONSA 1995 nr 2, poz. 65).

Celem zastosowania procedury określonej w przepisie art. 113 § 1 k.p.a. pozostaje naprawa zaburzonego związku pomiędzy wolą (zamierzeniem) organu a jego wadliwym, błędnym uzewnętrznieniem i to wyłącznie w odniesieniu do pewnego specyficznego, nieistotnego charakteru wady zawartej w samym orzeczeniu. Wyznaczone powołanym wyżej przepisem pole działania organu administracji publicznej jest ograniczone wyłącznie do wyjaśnienia stronie zgłaszanych wątpliwości co do użytych w decyzji wyrażeń, niejasnych sformułowań bądź zastosowanych skrótów utrudniających ustalenie sensu rozstrzygnięcia i nie może prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z 26 września 2008r., sygn. II FSK 943/07).

Postanowienie o sprostowaniu decyzji wydane w oparciu o art. 113 § 1 k.p.a. nie może kształtować sytuacji prawnej strony, gdyż taki skutek, czy to w sferze stosunku materialnoprawnego, czy procesowego wywoływać może tylko i wyłącznie decyzja, której sprostowanie dotyczy (por. wyrok NSA z dnia 20 marca 2008 r., sygn. II GSK 397/07).

Ustalając w odmienny sposób sposób wyliczenia opłaty legalizacyjnej poprzez odmienną kwalifikację rzeczonej nieruchomości i kategoryzując ją nie, jak miało do miejsce w dotychczas wydawanych rozstrzygnięciach, jako budynek mieszkalny jednorodzinny, ale jako budynki handlu gastronomii, organ nadzoru dokonał merytorycznej zmiany.

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego pochylając się nad rzeczoną problematyką w pełni podzielił stanowisko wyrażone w naszym zażaleniu i wskazał, że Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego nie był uprawniony do zmiany postanowienia w przedstawionym zakresie, jednocześnie uchylając zaskarżone postanowienie.

Organ odwoławczy wprost wskazał, że proponowane w wyniku sprostowania zmiany nie są zmianami mającymi cechy oczywistej omyłki pisarskiej oraz błędów zauważalnych natychmiast, bez konieczności dokonywania analizy i badania akt sprawy. Podkreślone także zastało, że instytucja sprostowania błędu pisarskiego, rachunkowego, czy też innej oczywistej omyłki pisarskiej nie może być wykorzystywana przez organ jak instrument służący konwalidacji popełnionych przez organ błędów proceduralnych.

Organ nadzoru budowlanego nie może zatem w dowolny sposób dokonywać zmian w wydanych przez siebie rozstrzygnięciach  – w szczególności w tak ważnej kwestii jak opłata legalizacyjna, która w dużym stopniu kształtuje przebieg postępowania legalizacyjnego. Skoro sposób wyliczenia opłaty legalizacyjnej, został określony na podstawie konkretnego stanu faktycznego, nie można go następnie zmieniać poprzez sprostowanie, które prowadziłoby w ostateczności do naliczenia innej opłaty legalizacyjnej.

autorka: radca prawny Żaneta Gościej

Zapraszamy do zapoznania się z kolejnym wpisem autorstwa Partnera Kancelarii radcy prawnego Jakuba Stempskiego na temat zmian w kodeksie pracy, które wejdą w życie od 1 stycznia 2023 r. a które będą dotyczyły wszystkich pracowników, w tym również tych zaangażowanych w proces inwestycyjny.

Urlop na żądanie z powodu siły wyższej.

Pracownik w nagłej sytuacji rodzinnej spowodowanej wypadkiem lub chorobą pracownikowi będzie przysługiwało zwolnienie z pracy na 2 dni lub 16 godzin w ciągu roku. Pracownikom zatrudnionym w niepełnym wymiarze czasu pracy będzie przysługiwała proporcjonalnie ustalona ilość tego urlopu. Wniosek pracownik będzie składał najpóźniej w dniu w którym będzie korzystał z tego urlopu. Pracownikowi w trakcie korzystania z urlopu z powodu siły wyższej będzie przysługiwało wynagrodzenie w postaci 50% normalnego wynagrodzenia.

Zapraszamy do zapoznania się z kolejnym wpisem autorstwa Partnera Kancelarii radcy prawnego Jakuba Stempskiego na temat zmian w kodeksie pracy, które wejdą w życie od 1 stycznia 2023 r. a które będą dotyczyły wszystkich pracowników, w tym również tych zaangażowanych w proces inwestycyjny.

Prawo pracownika do stabilnych warunków pracy.

W przypadku przepracowania przez pracownika co najmniej 6 miesięcy, pracownik będzie miał prawo do zwrócenia się do pracodawcy o zawarcie umowy na czas nieokreślony lub do zatrudnienia go w pełnym wymiarze godzin. Wniosek pracownika może zostać rozpatrzony negatywnie wedle woli pracodawcy, natomiast nie można odmówić pracownikowi ubiegania się o stabilne warunki pracy. Przy czym pracodawca będzie zobowiązany do udzielenia odpowiedzi na wniosek w formie pisemnej lub elektronicznej, a w przypadku odmowy uzasadnić decyzję.

Prawo pracy w procesie inwestycyjnym.

Zapraszamy do zapoznania się z kolejnym wpisem autorstwa Partnera Kancelarii radcy prawnego Jakuba Stempskiego na temat zmian w kodeksie pracy, które wejdą w życie od 1 stycznia 2023 r. a które będą dotyczyły wszystkich pracowników, w tym również tych zaangażowanych w proces inwestycyjny.

Praca równoległa.

Po wejściu w życie nowych przepisów,  pracodawca nie będzie mógł zakazać jednoczesnego pozostawania przez pracownika w stosunku pracy z innym pracodawcą, a ponadto pracownik nie będzie mógł być z tego tytułu dyskryminowany. Umowa o pracę nie będzie mogła zawierać postanowień wskazujących, że pracownik nie może podejmować dodatkowego zatrudnienia lub ograniczających to zatrudnienie. Ograniczenie ew. dodatkowego zatrudnienia będzie mogło nastąpić wyłącznie na podstawie odrębnej umowy o zakazie konkurencji umowy o zakazie konkurencji lub gdy odrębne przepisy będą pozwalały na ograniczenie pracownikowi zatrudnienia.

W sierpniu bieżącego roku miały wejść w życie istotne zmiany w Kodeksie pracy, będące implementacją dyrektyw unijnych dotyczących rodzicielstwa oraz przejrzystych warunków pracy. W związku z opóźnieniem prac legislacyjnych w polskim parlamencie, wdrożenie tych zmian zostało przesunięte w czasie. Na dzień dzisiejszy rząd planuje wejście w życie nowych przepisów od 1 stycznia 2023 r. Polska miała 3 lata na wdrożenie tych zmian – pierwotny termin wdrożenia upłynął z początkiem sierpnia 2022 r.

Procedowany obecnie w sejmie projekt zakłada kilka istotnych zmian, dotyczących min. umów na okres próbny, urlopów związanych z rodzicielstwem oraz informowaniem pracowników. W kolejnych wpisach będziemy przedstawiać materiał dotyczący planowanych zmian, opracowany przez partnera Kancelarii radcę prawnego Jakuba Stempskiego.

Umowy na okres próbny.

Nowelizacja wprowadza kilka modyfikacji istniejącego rozwiązania, które dotyczą:

1. możliwości wydłużenia umowy o przerwy w pracy takie jak urlop, usprawiedliwiona nieobecność,
2.  ponowna umowa o pracę na okres próbny będzie mogła być zawarta tylko w przypadku gdy jej przedmiotem będzie inny rodzaj pracy,
3. umowa będzie mogła zostać zawarta na czas uzależniony od tego na jaki okres pracodawca będzie zamierzał zatrudnić następnie pracownika, np. jeżeli pracodawca zamierza zatrudnić pracownika na czas określony poniżej 6 miesięcy, umowę na okres próbny będzie można zawrzeć na miesiąc, jeżeli umowa na czas określony będzie miała być zawarta na okres pomiędzy 6 a 12 miesięcy, to umowa na okres próbny będzie mogła być zawarta na okres dwóch miesięcy,
4. umowa na okres próbny może być zawarta na maksymalnie 2 miesiące jak wskazano wyżej, przy czym umowa zawarta zarówno na miesiąc jak i na dwa może być przedłużona o maksymalnie jeden miesiąc.

Księga wieczysta stanowi urzędowy zbiór dokumentów prowadzony przez sąd właściwy dla miejsca położenia nieruchomości. Księgi wieczyste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości. Jedną z naczelnych zasad prowadzenia ksiąg wieczystych stanowi domniemanie, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Zasada ta uzasadnia domniemanie, że: 1) prawo wpisane istnieje; 2) przysługuje podmiotowi oznaczonemu we wpisie; 3) treść prawa jest zgodna z wpisem; 4) prawo ma pierwszeństwo wynikające z wpisu.

Powyższe domniemanie podyktowane jest przede wszystkim zapewnieniem bezpieczeństwa obrotu prawnego nieruchomościami poprzez zapewnienie wiarygodności ksiąg wieczystych. Księga wieczysta składa się z czterech działów oznaczonych cyframi rzymskimi I, II, III, IV. Dział I księgi wieczystej składa się z działu I-O „Oznaczenie nieruchomości” i działu I-Sp „Spis praw związanych z własnością”. W dziale II ujawniane jest prawo własności oraz użytkowania wieczystego. Dział III przeznaczony jest do ujawniania ograniczonych praw rzeczowych (z wyjątkiem hipotek), ograniczeń w rozporządzaniu nieruchomością lub użytkowaniem wieczystym oraz praw osobistych i roszczeń ciążących na nieruchomości (z wyjątkiem roszczeń dotyczących hipotek). W dziale IV wpisywane są hipoteki i dotyczące ich roszczenia. 

Dla zapewnienia bezpieczeństwa obrotu nieruchomościami pożądane jest, aby księgi wieczyste ujawniały pełny, zgodny z rzeczywistością stan prawny nieruchomości, aktualizowany na bieżąco w miarę zdarzających się zmian. Należy podkreślić, że domniemanie zgodności wpisów ze stanem rzeczywistym obejmuje jedynie stan prawny nieruchomości, który ujawniony jest w działach I-Sp, II, III, IV, nie obejmuje natomiast wpisów w dziale I-O, w którym znajdują się dane faktyczne dotyczące oznaczenia nieruchomości.

W rzeczywistości występują sytuacje, gdy wpis w księdze wieczystej jest sprzeczny z rzeczywistym stanem prawnym. Niezgodność treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym może mieć różne postacie, może w szczególności polegać na braku ujawnienia prawa, braku wpisu istniejących obciążeń lub ograniczeń prawa, błędnym wpisie prawa, czy wreszcie na ujawnieniu nieistniejącego obciążenia lub ograniczenia. Nie można zatem przyjmować automatycznie, że każda księga wieczysta odzwierciedla aktualny stan prawny nieruchomości.

W przypadku gdy stan prawny nieruchomości ujawniony w księdze wieczystej jest niezgodny z rzeczywistym stanem prawnym, jedynym sposobem na usunięcie tej niezgodności jest wytoczenie powództwa o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Podstawę prawną takiego powództwa stanowią przepisy ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Żądanie uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym podlega rozpoznaniu w trybie procesu przez sąd cywilny. Powództwo o usunięcie niezgodności można wytoczyć, jeżeli:

1) istniejące prawo nie jest wpisane w księdze wieczystej, np. nie został wpisany jako współwłaściciel nieruchomości drugi małżonek, pomimo że nieruchomość została kupiona w trakcie trwania małżeńskiej wspólności majątkowej, nie wpisano jako współwłaściciela jednego ze wspólników spółki cywilnej;

2) prawo jest wpisane w księdze wieczystej błędnie, np. została wpisana błędna wielkość udziału we współwłasności nieruchomości w częściach ułamkowych, jako współwłaściciel nieruchomości został wpisany drugi małżonek pomimo, że nieruchomość należy do majątku osobistego wyłącznie jednego małżonka; lub

3) w księdze wieczystej jest wpisane nieistniejące obciążenie lub ograniczenie, np. wpisanie hipoteki ustanowionej na nieruchomości stanowiącej małżeńską wspólność majątkową bez zgody drugiego małżonka, wpisane zostało dożywocie podczas, gdy nieruchomość została obciążona dożywotnią służebnością mieszkania.

Wyrok sądu w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej nie powoduje automatycznego sprostowania błędnego wpisu. Dopiero na podstawie pozytywnego wyroku, stwierdzającego niezgodność stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w księdze wieczystej
z rzeczywistym stanem prawnym, właściwy sąd wieczystoksięgowy dokonuje skorygowanego wpisu w księdze wieczystej. Zachodzi tu więc potrzeba skumulowanego, następującego sukcesywnie postępowania obu sądów, a ich łączny wynik stanowi ostateczne uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Uzgodnieniem w rozumieniu art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece nie są sprostowania dotyczące oznaczenia nieruchomości, np. gdy z księgi wieczystej wynika, że nieruchomość jest niezabudowana, a w rzeczywistości jest zabudowana, w księdze wieczystej został wpisany niewłaściwy obszar nieruchomości. Sprostowanie usterek wpisów w dziale I-O następuje w trybie uproszczonym na podstawie przepisu art. 27 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Zgodnie z tym przepisem na podstawie danych z ewidencji gruntów i budynków dokonuje się, na wniosek właściciela nieruchomości lub wieczystego użytkownika, sprostowania oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej.

Sprostowanie oznaczenia nieruchomości dokonywane jest w trybie postępowania nieprocesowego. Sprostowania dokonuje sąd wieczystoksięgowy poprzez dokonania wpisu. Rozpoznając wniosek o zmianę oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej, sąd dokonuje z urzędu sprawdzenia danych zawartych we wniosku i ujawnionego w księdze wieczystej oznaczenia nieruchomości z danymi katastru nieruchomości (ewidencji gruntów i budynków). W przeciwieństwie do sprostowania błędnego wpisu stanu prawnego nieruchomości, w tym wypadku nie ma potrzeby uzyskiwania uprzedniego wyroku sądu stwierdzającego błędny wpis do księgi wieczystej, albowiem wniosek o sprostowanie rozpoznawany jest od razu przez sąd wieczystoksięgowy.